Bij het westernrijden, wat ik inmiddels 11 jaar doe, trekt ook niet alles mij aan. Dat ligt aan mijn eigen voorkeuren, maar ook aan het paard.
Mijn vorige paard, mafje, was een kruising tussen een ouderwetse en wat modernere haflinger, een bolletje op pootjes. Die vond trail (apenkooien, met balkjes, een hek, bruggetje etc.) helemaal het einde en had mij daar niet bij nodig. Ze kon op mijn hulpen, maar ook prima zonder mij (dacht ze), haar hoeven daar zetten waar ze moesten zijn. Showmanship, je paard begeleiden aan de hand, vond ze stom. Horsemanship, oefeningen met pionnen, vond ze ook OK. Reining trok ons allebei niet. Buitenrijden was drama: ze wilde niet harder dan stappen, totdat ze een rengalopje deed om de adrenaline eruit te lopen.
Vrijheidsdressuur: niet eens aan begonnen (vonden we stom).
Nu met arabierig typje met haar grote lijf en lange benen kunnen we andere dingen gaan verkennen. Lange ritten trekken me niet zo maar een rit van een kilometer of 25 om mee te beginnen lijkt me OK. Dus gaan we misschien wel eens een kennismakingsklasse endurance starten.
Met mafje heb ik een paar TREC clinics gedaan. Dat leek me ook leuk, maar met een niet-buitenrijdend paard, kan je een van de onderdelen niet doen. Met arabierig typje zou het moeten lukken.
WE lijkt me ook leuk en daar wil ik wel eens een clinic in gaan volgen.
Extreme trail staat ook nog op de planning.
Voor alle bovengenoemde "dingen" moet je paard dressuurmatig gewoon in orde zijn. Daarmee bedoel ik: goed aan de hulpen, fit genoeg, rechtgericht. Of je dan een mooi westernplaatje of dressuurplaatje hebt zal me tot op zekere hoogte worst zijn.
If you mess with the planet, the planet will mess with you ...
Black and white are just opposite ends of fifty shades of grey
"Keep Buggering On", W. Churchill en Appleman, Leiden, 3 december 2019
"Under a cherry tree there are no strangers", Dalai Lama, Ahoy Rotterdam, 16 september 2018