Storm, slagregens, omgevallen bomen, waaiende takken, lekker warm bij de haard met een thee... of paardrijden met een schijttinker. Dat laatste dan maar. Alleen hoefschoen is nog niet gerepareerd en wordt ook een hele uitdaging om het te repareren, dus geen stenen. Dat is óf veldje (klein en nu spekglad) of de hekkencheckrit. Die gaat de helft over asfalt en de andere helft over een dik pak van bladeren zonder dat er al te veel nare stenen onder verstopt liggen. Met mijn liefste glimlach heb ik vriendje overgehaald met Shadow mee te wandelen.
Oornet/windvanger op, tumtumdeken en gele hesjes tegen de jagers, waarvan we hoopten dat ze met zulk rotweer thuis gebleven waren. En gaan met die banaan. En we gingen! We gingen zoooo megagoed! Met dit weer, met deze storm, zwiepende takken en dan een superbrave Callas? Dat is gewoon ongehoord. Het doet haar duidelijk goed dat we in een kudde zijn en haar held Shadow meewandelt.
Nou ja meewandelen, het blijft een shet natuurlijk. Een gedeelte van de asfaltweg was een beek geworden. Grote stromen water nemen de makkelijkste weg en dus hadden we er een uitdaging bij. Niet voor stoere shetten. Wat een heerlijke beestjes zijn dat toch. Op de muziek van "And he had the time of his life..." (voor hen die de jaren 80 hebben meegemaakt). Graven, stampen, neusborrelen, water proeven, het was net een kleine jongen. Zo heerlijk vermakelijk om te zien. En Callas, die wilde niet achterblijven, dus hebben we met zijn allen ons vermaakt in het snelstromende water. Toen ze wilde gaan liggen, heb ik haar maar snel voorwaarts gedreven, hahaha.
Ik heb diverse keren hele stukken vooruit gedraafd en bij het wachten op de achterhoede oefeningen staan doen. De eerste gingen niet zo goed, want ze wilde maar erg graag kijken waar ze bleven, maar na een paar keer begreep ze dat ze netjes haar best moest doen. Heb haar ook laag en voorwaarts gereden en ook stukken aan de teugel laten gaan. Ik ben best heel tevreden!
Ook nog een heel moeilijke oefening gedaan. Stilstaan terwijl de kudde doorloopt en dan achterwaarts! Oei, dat was wel even een hersenkraker. Callas vindt het geen probleem om weg te gaan van anderen, maar als anderen van haar weggaan, ja, dát kan niet! Dus het achterwaarts ging wel met behoorlijk wat verzet, maar ja, dan moet ze toch luisteren. Daarna weer bijstappen, nee Callas niet bijdraven, hahaha, en dan zorgen dat ze netjes bleef stappen. Uitdaging!
Toen we van het asfalt af waren en het bos in gingen heb ik een heerlijk lang stuk gegaloppeerd. Ze vertrok waanzinnig goed, gewoon op mijn woord "Galop" vanuit de stap! En ze had er geen problemen mee de "kudde" achter te laten. Het ging zo lekker dat ik eigenlijk wel helemaal naar huis had willen galopperen, maar dat is ook zo stom om je vriendje dan alleen in het bos achter te laten, hahaha. Dus halverwege gewacht. En gewacht. En gewacht. En gewacht. En dan realiseer je je hoe snel je in een galop bent. Gaat toch zo'n 40 tot 50km/u. Dat wachten was nog wel even lastig, want waar bleven ze nou toch? Ze mocht wel omkijken van mij met haar hoofd, maar ook geen cm meer. Nog geen hoefwandje. Dat was wel even moeilijk. En het duurde echt wel een paar minuten voordat ze dan eindelijk achter ons in de verte in beeld kwamen.
Callas was snel weer op adem, niet bezweet, wat ik ook erg fijn vond. Hadden we geen negatieve dingen? Er is 1 schrik geweest. Een flinke brrr en een wegvlucht naar voren. Heel bizar want de schrik werd veroorzaakt door mijn vriend vóór ons die op een tak ging staan die brak. Maar Callas dacht dat het van achteren kwam en schoot dus van schrik naar voren bijna op Shadow. Het was te kortstondig om haar op een cirkel te zetten, dus er maar geen aandacht aan gegeven.
En wat nog heel stom was, ik verloor mijn hoofdstel! Is je dat wel eens overkomen? Mij nog nooit. Wel eens gebroken teugels of zo, maar dit was heel bizar. Ik heb dat oornetje onder het hoofdstel zitten. Het oornetje zit inmiddels goed vast met een touwtje als keelriempje en behoorlijk strak. Maar Callas heeft natuurlijk nog al een pruik maantop enorm! En ze moest een keer hoesten, briesen en schudden. Schudde ze dat netje van haar rechter oor af. Ik zie het gebeuren, ze duikt, wrijft langs haar knie, ik haal haar omhoog en in een seconde ligt gewoon je hoofdstel eraf! Was zo stompzinnig, het netje bleef in het hoofdstel zitten en Callas hield het bit gewoon vast. Dus op mijn "Oeps" stond vriendje die het ook gezien had al naast me en hebben we de boel weer opgehesen en ik vanuit het zadel de oren weer in het netje geduwd. Was een zeer bizarre ervaring.
Maar wat ben ik tevree en blij! Gouden randje. Van mij mogen er nog vele zo volgen!