De trein was weer erg duidelijk hoorbaar en tot diep in de nacht waren ze ergens bezig met hooien wat een enorm kabaal gaf. De honden moesten ook een paar keer blaffen voor de trein dit keer en ook was er ergens rond twaalven vuurwerk waar ook voor geblaft moest worden. Toen ging het gelukkig regenen, wat de honden liet ophouden met blaffen. De haan was weer vroeg op en een kip moest erg vertellen dat ze een ei had gelegd. Zo ongeveer was mijn nachtrust.
Ik heb alle spullen die ik nodig heb voor straks om 9.30 oefenen en rijden klaargezet. Ik zal het me wel verbeelden, maar het lijkt echt of na die 5 minuten zitten op Callas gisteren, mijn linkerheup normaler doet en veel minder pijn doet en alsof ik nu minder mank loop. Dat zou wel heel fijn zijn natuurlijk, voor het ongeluk had ik door het paardrijden nauwelijks last van mijn heup. Zonder paardrijden doet die heup rottig en toen al het gewicht met krukken lopen ook nog eens op die heup kwam, werd het allemaal niet echt grappiger.
Inderdaad was iedereen er zonder dat ik er erg in heb gehad om 9.30. Ik was zelf eerst met Callas in de round pen gaan trainen omdat ik dacht dat dat de bedoeling was en dat we eerst in de manege zouden rijden met zadel, zoals gisteren en dan een buitenrit gaan maken. Maar nee, hop in het diepe. Dus ik stiekem toch wel blij dat ik eerst in de round pen getrained heb en een prachtige join up voor elkaar kreeg! Misschien kwam het daardoor dat ze niet bang was voor de compressor waarmee Stéphane zijn tractor aan het schoonspuiten was. Die tractor staat naast de camper en mijn spullen lagen bij de camper. In ieder geval weer een overwinning. Ook liep ze door een plas, zou dat ook komen omdat de join-up zo goed was gelukt?
Daarna de rit met ons vieren. We gingen met Bruno te voet voorop, Callas met zadel en bit met mij erop erachteraan, daarachter een van Bruno's hengsten zonder bit maar met zadel met Anaelle erop, en daarachter Samantha op de ruin van Bruno zonder bit en alleen met zadeldekje.
Doel Callas leren dat andere paarden in een groep ook niet bang zijn en dat de leider nooit bang is en zodoende haar het vertrouwen geven enge dingen te overwinnen en haar leren dapper te zijn.
In de verte de Middellandse Zee!

Het terrein is hier enorm ruig, enorm stenig en stekelig. Petje af voor Bruno die lopend de dunste paadjes neemt en met compleet bekraste benen er weer uit komt. Hij kan natuurlijk ook een lange broek aantrekken... Ik vond het wel jammer dat hier zoveel stenen zijn. Bij ons thuis liep ze na twee weken echt niet lekker meer. Bruno snapt dat wel, maar wil haar harden. Ze moet betere voeten krijgen en dat kan niet door dingen te vermijden. Dat is wel erg hard vind ik. Maar ja, ik heb geen hoefschoenen meer, alles is kapot gegaan in de rengalop bij het ongeluk. Had ik geweten dat hier nog tig keer meer stenen waren dan thuis, had ik haar laten beslaan. Ik ga maar mee met de flow en ik zie wel waar het schip strandt of niet. Misschien vaart ze er wel bij.
Hij liet ons stenige hellingen recht naar beneden afdalen. Behoorlijk eng, maar bedoeld om de paarden vertrouwen te geven. Samantha het jongste meisje durfde niet, ze lijkt zo stoer met haar tatoeage zo jong als ze is, maar grote bek, klein hartje. Bruno kon haar niet overhalen de afdaling te nemen en sprak zijn ongenoegen uit, dat als ze zichzelf niet overwint nooit sterk wordt. Ben ik blij dat ik het wel al gedaan had, maar ik weet dat Callas zulke uitdagingen leuk vindt.

Callas was helemaal into Bruno. Als hij iets naar links bewoog, zij ook. Wat hij ook deed, ze deed exact hetzelfde. Follow the leader. Eh was ik op haar nou niet de leider? Kennelijk niet.
Eenmaal weer in iets normaler terrein, liepen we door overgroeide wijngaarden. Dat was een stuk minder stenig. Het laatste stuk was asfaltweg redelijk dicht langs de spoordijk en een tgv kwam ons tegemoet. Bruno pakte voor de zekerheid haar teugels en ik denk dat ze daardoor juist wat angstiger werd. Hij had volgens mij gewoon moeten blijven voor haar lopen, want dat gaf haar vertrouwen. Nu voelde ze spanning en vond ze het erg spannend en versnelde haar passen, maar ze ging er niet vandoor, of zo.
We hebben een uur gestapt en af en toe gedraafd. Ik kon de eerste keer niet lichtrijden op mijn gebroken poot, de tweede keer ging al beter. Ik heb wel na een poos aangegeven dat mijn voet zeer begon te doen, dus hebben we een shortcut naar huis genomen.
Daar heeft Bruno ons het (afgetrapte) trailveldje laten zien waar een van zijn leerlingen morgen met mij en Callas oefeningen gaat doen. Er liggen banden, er is een hek om open en dicht te doen, er staan wat pylonen, wat paaltjes etc.
Vanaf dat punt moest Callas voorop zelf terug naar de manege lopen. Whoeah eng! Bizar toch iedere keer dat verschil. Bijna niet vooruit te branden, allemaal enge paarden in de wei, enge blauwe voerbakken in het gras. Beren op de weg! Zij heeft ook een grote bek, klein hartje! Maar goed daar zijn we hier voor om dat te veranderen. En het is goed dat ik het opschrijf dan kan ik de progressie beter volgen.
Terug op de manege lekker afgespoten ter afkoeling. Het is gelukkig niet zo'n verschrikkelijk hete dag. In de paddock lag haar hooi klaar en van mij heeft ze nog brokjes gehad. Ik heb fijn buiten gereden, was goed om weer te doen na zo lang en ik ben hartstikke tevreden over haar.
Om half acht was het nog maar een graad of 32 schat ik, ja cynisch en vanaf morgen komt er pas een hittegolf begreep ik, en heb ik Callas gewandeld en een poos in de schaduw laten grazen buiten het terrein en heb daarna een heel goede sessie met haar gedaan in de roundpen. Erg tevreden. De join-up erna ging ook erg goed, maar dat is vooral het koekje. Ik vind nog niet dat ik haar leider ben, dat gevoel heb ik nog niet. Ook dat vindt Bruno niet erg, over een paar weken het koekje gaan minderen en dan zit het er zo in, dat ik echt wel haar leider zal zijn, zegt hij.
Filmpje van de training vandaag.
https://www.youtube.com/watch?v=-tswedq3v8c