Maar soms zit zelfs dat niet mee

Verder ben ik de laatste tijd eigenlijk meer voor het verplichte bezig, zo voelt het. Ik fiets braaf een half uur erheen, breng de paarden naar de wei, rijdt Amo, longeer Amica, mest vervolgens alles uit (flinke klus), voer ze en ga weer naar huis. Maar ik lijk nergens meer plezier in te hebben, ben ook zo snel geïrriteerd. Rijden gaat dus al niet lekker, dan kom ik al weer half depressief van mijn paard af, ga vervolgens Amica longeren, wat dan weer niet loopt. Ik weet dat ze nog jong is, maar af en toe

Pffft, ik weet niet waarom ik dit allemaal typ, en of het nog ergens op slaat, maar moest het van me afschrijven.
Voel me soms zo egoïstisch....Heb een paar geweldige pony's waar ik werkelijk alles mee mag doen wat ik wil, en nog ben ik niet tevreden. Soms verlang ik gewoon naar een groot paard, waar ik lekker mee kan dressuren. Ik rijdt soms op het dressuurpaard van een vriendin, en dat voelt zó goed, voel me helemaal op mijn plaats. Dan twijfel ik of ik niet liever een dressuur-verzorgpaard zou hebben. Maar Amo en Amica wil ik niet kwijt, echt niet, ze zijn mijn alles.
Oke, ik kom er niet meer uit
