Even een vraagje of ik hier te extreem gereageerd heb?
Korte omschrijving:
De eerste maal met mijn paard mee op wandeltocht met vrienden. 2 koetsen en 3 paarden.
Ik had mijn paard geparkeerd achter de laatste koets samen met een ruiter met fjord.
Mijn paard is op wandeling heel zenuwachtig dus bij het opstijgen een nerveus paard (en ook ruiter

) De eerste 500 m op de straat met bokkensprongen en wat stress. Ok mooi door gereden en na 20 minuutjes wandelen plots een heel braaf paard. Liep zijn eigen tempo, mooi over de rug en had momenten van ontspanning. (Heel gek was ook nieuw voor mij maar zo fier!)
Vriend had al eens aangegeven om te galopperen achter de koets zodanig dat ik eens kon proberen. Je moet weten dat de galop ook bij onze dressuurtrainingen momenteel een issue is. Mijn paard is van flegmatiek naar eindelijk reactief gegaan. Echter zijn we nu zoekende in de galop naar hoeveel druk moet ik geven en is mijn spoor momenteel te 'scherp' (afgerond maar te lang, ga nu naar een kort bolletje overgaan, zonder is nog geen optie want als hij staakt heb ik echt nog iets nodig.)
Ik leg dus mijn been om aan te galopperen en meneer slaat naar mijn been en drukt onmiddellijk zijn rug weg. (Dit gebruikt hij altijd tegen mij maar dan hou ik hem ook niet) Dus galopperen was in mijn ogen een no go. Ging nog niet gaan.
Plots roept de eerste koets: Galopperen! Oh help! Ik gil 'neen!' maar toch stuiven ze er vandoor. Naast jonge springende koeien. Ik heb nog gegild dat ik echt niet wou. Ik wou mijn geluk echt niet beproeven. Ik ben er van overtuigd paard kennende dat hij er vandoor zou stuiven al bokkend en wegspringend van de koeien. Hij is er daar nog niet klaar voor.
Gelukkig bleef de ruiter met de fjord bij mij en is mijn paard rustig gebleven. Galop vond hij duidelijk ook niet nodig. Samen zijn we in stap naar de andere gewandeld. Ik kon wel huilen van schrik maar ook dat ik mij 'belachelijk' gemaakt heb.
Ik had nochtans op voorhand mijn angsten aangegeven maar omdat mijn paard zo braaf was (wat dus echt de allereerste keer was) en de andere de capriolen van hem niet kennen zijn ze hier dus aan voorbij gegaan.
Later ook nog 'uitgelachen' dat de mindere ruiter toch durfde galopperen. (Er was nog een vrouw mee met een super braaf paardje, technisch niet zo een sterke ruiter maar op haar paard ben ik stikjaloers. Topknol! dus zij kon makkelijk mee.)
Bah, mooie dag in mineur en met gemengde gevoelens naar huis. Ik wil wel galopperen, ik doe dat super graag. Echter de laatste keer dat ik dat in groep gedaan heb lag ik er af omdat mijn paard van zoveel schrok en als een hert begon te springen... dan denk je toch 2 keer na. En het ging zo goed dat ik echt positief wou eindigen.
Wat denken jullie?