Nadat ik van mijn pony gevallen ben is mijn angst groot geworden. Mijn val was mijn eigen schuld.
Pony had rugproblemen. Iedere keer wanneer ze nukkig deed stapte ik af. Ik was bang voor het bokken en stapte voor tijd al af, ik wil immers niet op een paard zitten die pijn heeft
. Ik heb hiermee dit gedrag zelf aangeleerd bij haar. Het bokken en verzet werd steeds erger, ik stapte dus niet meer op. Haar rug is inmiddels weer goed zolang ik mij aan de verzorging hou die ze nodig heeft.
De wil om te rijden is wel gebleven, ik stap dus wel eens op als ik voldoende zelfvertrouwen heb! Maar verder dan stappen kom ik niet tegenwoordig. Het stappen gaat inmiddels erg goed. Daar bokt en staakt ze niet meer bij.
Op andere paarden heb ik geen angst zolang ze maar niet aanstalte maken om te bokken of steigeren.
dat laatste stukje komt vast ook wel als je dat wil. Ik kan me ook goed voorstellen dat je het voor nu ook wel goed vindt en het zo wil laten.