Even gauw een snelle reactie want ik heb net weer wat geleerd bij de intake voor EMDR.
Doordat ik mezelf steeds gepusht heb en steeds over mijn grenzen ben gegaan is mijn amygdala van slag.
Dus het is maar weer duidelijk dat je echt je grenzen moet respecteren.

http://www.brainmatters.nl/terms/amygdala/

Hier nog een kleine angsthaas die zich meld.

Na een val twee jaar geleden waar ik een gebroken schouderblad aan over had gehouden door van een pony te vallen die waar je je been 1 cm te veel naar achteren legde begon te crossen. Ik heb ze toen in alle macht proberen doen stoppen maar het resulteerde in ik die aan een hoge snelheid ervan geslingerd werd tegen de omheining van de piste...

Niet kort daarna heeft mijn toenmalige baas me ook ontslagen omdat ik 2 weken out was en niet kon komen werken, dat was nog eens een domper op mijn vertrouwen ook. Ondertussen ben ik wel terug beginnen rijden op een lieve Tinker merrie, maar daat heeft toch 3 maanden geduurd eer ik erop durfde in de piste, nu heb ik wel nog steeds een schrik met galloperen in de piste maar aangezien we bijna altijd gaan wandelen galoperen we op de landwegels en dat is dan weer totaan geen probleem en ik kan ik super van genieten.

Ook heb ik me sindsdien een airbag vest aangeschaft en ik moet zeggen mijn vertrouwen is er mee gegroeid, wetende als ik nu toch eens zou vallen dat mijn val toch wat zal breken nu.

Ik meld mij ook.
Aan de ene kant ben ik 'gewoon' een angst klant (trauma etc.) en verder heb ik op een rare manege (met 5 sterren, jawel) gereden.

Wat mij hielp: buiten stal dingen zoals emdr en touch for health, plus een werkgever die mij op een aantal nuttige cursussen stuurde. (Angst is geen gedachte, tegen je angst ingaan heeft uiterst beperkt zin, en angst kan goed verdwijnen als je die 'diepere' delen van de hersenen begrijpt en kan beïnvloeden.)
Op stal: inzichten uit natural horsemanship, centered riding en inmiddels heb ik les van een leerling van Karin Leibbrandt.

Het kwartje wat bij NH viel was hoe goed ik de lichaamstaal van het paard kon lezen. - en dat de juf zei tijdens mijn eerste workshop zei 'dat ze als instructeur niet op een paard durfde als van de grond bepaalde dingen niet lukten....

Bij centered riding kon ik mijn karate ervaringen ('gebruik je harapunt' - in een andere omgeving 'gebruik je core muscles') vertalen naar paardrijden.
Op feestboek volg ik met plezier Ritter dressage, die passen dit toe in klassieke dressuur.

En Karin Leibbrandt heeft het nadrukkelijk over de core stabiliteit van het paard (maar de core stabiliteit van de ruiter hoort er ook bij).

Mijn juf gebruikt ook onderdelen uit centered riding. Ik vind dat heel fijn werken.

Vandaag een nieuwe mijlpaal
Ik heb alleen gereden in de bak en zelfs op beide handen gegaloppeerd

Ook ik ben heel erg met voelen bezig. Mijn huiswerk waar ook de manege vanaf weet is ook in draf verlichte zit meepakken maar ook doorzitten en dan voelen.
Met als gevolg dat ik Kelan gemakkelijk in galop kreeg vanmiddag
Wel de afspraak dat ik mobiel bij mij heb als ik alleen in de bak rijd en niet de bak uitga als ik er op zit
Ik denk dat ik na mijn vakantie dus maar mijn heuptasje standaard in mijn kluisje neerleg want met winterjas (geleend van een collega omdat hier mijn telefoon in kan) aan rijden was erg warm zeg maar

Echt rustig lopen alleen met paard aan de hand heb ik vanaf vorig jaar echt rustig opgebouwd. Eerst met anderen. Daarna alleen met Blazy en vervolgens met Kelan. Ik loop nu ook rustig met kruiwagen en paard langs de weg maar de Big boss begeleider vond dat toch nadat hij dat zag niet zo’n strak plan dus mag ik niet meer (wat ik dan ook wel weer snap).
En mocht zoals vanmiddag Kelan drukker zijn omdat hij even alleen in de wei bij de boerderij (Elvira en Blazy stonden een eind in de wei zo’n 5 minuten lopen vanaf de boerderij) moest blijven staan vanwege zijn slobber en mijn koffie dan zet ik hem een paar passen terug als hij naar mijn zin niet rustig genoeg is. Ik weet dat het op zo’n moment bij hem werkt en gevolg is dan ook dat we uiteindelijk rustig kunnen lopen.

Verder lees ik bij iedereen hoe de angst is ontstaan en betrapte ik mijzelf erop dat ik wel heb aangegeven hoe ik spiegel maar het stukje gedachtekronkels niet heb benoemd.
Allereerst past het wel binnen bepaalde denkwijzen die ik in het dagelijks leven los van paardrijden ook ervaar.
Maar ook ben ik gevoeliger vanuit mijn emotieregulatie stoornis.
Daarnaast vanuit mijn jeugd van een bosrit waarbij de rest van de manegeles er vandoor ging in galop, mijn zus die er ook bij was is er ook vanaf gevallen.
Het andere stukje waarin ik echt mijn angst voor paarden moest en moet overwinnen dateert van een valpartij waarbij ik voor het eerst op een paard, dus niet op een pony zat en in galop met paard en al over de kop ben geslagen door een struikelpartij. Hoe handig valtraining dan is heb ik toen ervaren. Ondanks dat ik het als kind heb geleerd ben ik verder gerold waardoor ik niet onder het paard kwam en alleen een stijve nek een paar dagen heb gehad.

Verder wil ik iedereen in dit topic een groot compliment geven hoe iedereen met zijn angst aan het werk is.
Tegelijkertijd verbaasde ik mij eventjes hoe raar dat paardenvirus is dat we ondanks angst niet opgeven.

Nog niet bijgelezen maar stip dit even aan. Ik doe mee!

Idd ondanks de angst is de wil om te rijden, gewoon omdat het zo leuk is, veel groter

Ik heb vandaag heerlijk gereden en zelfs nog even buiten uitgestapt - los. Vond dat al veel minder spannend dan afgelopen maandag.

SusanH schreef:

Idd ondanks de angst is de wil om te rijden, gewoon omdat het zo leuk is, veel groter

Ik heb vandaag heerlijk gereden en zelfs nog even buiten uitgestapt - los. Vond dat al veel minder spannend dan afgelopen maandag.

Weer een stap in de goede richting

En idd paardrijden is veel te leuk om op te geven vanwege angst

Idd we geven niet op! Hou er ook gewoon van om lekker te poetsen en tutten en dat gaat de laatste tijd ook beter. We staan alleen binnen dus dat was een beetje spannend in het begin, kan haar ook niet goed vastzetten door gebrek aan ring.

Moet wel zeggen dat ik heel blij ben, ze is voor niks bang wat mijn angst ook wel weg neemt en ik ontspannen bezig kan zijn

Groot gelijk. We houden vol!

[RIJ-ITP] Even door alle angsten heen...

Mijn verhaal staat in bovenstaande topic. Wie nieuwsgierig is ga gerust kijken.

Hopelijk werkt de link. Ben niet zo handig

Morgenvroeg terug les. Ben benieuwd hoe het zal zijn met zijn bokken. De abces is weg. Ik hoop dat dit de oorzaak was.
Ik merk wel op dat ik makkelijk een uitvlucht zoek om niet te moeten rijden. Ik hoop dit toch te kunnen ombuigen want als ik er dan op zit geniet ik, ondanks de angst, wel.

Edit: woehoe de link werkt! (sorry even fier op mezelf)

Ik kom me ook melden, zal later mijn situatie verder toelichten en het topic doorlezen als ik wat meer tijd heb.

Hier ook weer een persoonlijke mijlpaal Op het werk een nieuw paard gereden! Bosritje. Ken het paard al langer, aan de longe. Ze liep heerlijk. De andere die ik vaker rijd was een stuk frisser vandaag

Kittydylan super
Knap gedaan

Vandaag les gehad.

Het bokken in galop vorige week kwam duidelijk van zijn abces! Pijnlijk voor mijn paard maar oef voor mij.

Toch even een klein paniekaanvalletje gekregen. Coach legde plots drafbalken en ik sloeg even tilt. Ik stop met ademen en begin te hyperventileren. Ik heb doorgezet en paardje was heel braaf. Het gekke is dat ik weet dat hij niets doet op drafbalken en dat hij braaf is echter heeft mijn hoofd en lijf dit niet door.

Wel mooier kunnen rijden dan vorige les!

Welkom alle nieuwe mensen!
Alhoewel het natuurlijk jammer is dat er zoveel mensen met angst worstelen.
Ik merk in mijn omgeving vooral dat mensen echt niet snappen hoe angst werkt. En dan heb ik het niet over ietwat bang/gespannen zijn voor iets. Maar dan vooral de verlammende angst, waarbij logisch nadenken niet meer werkt. Dat is een angst wat maar weinig mensen kennen en begrijpen.
Met als gevolg dat ze met goedbedoelde adviezen en tips komen, maar waar je echt niks aan hebt.

Ik lees ook veel bereikte mijlpalen, gefeliciteerd allemaal

Om even terug te komen op mijn eigen berichtje:

maitestar23 schreef:

Even gauw een snelle reactie want ik heb net weer wat geleerd bij de intake voor EMDR.
Doordat ik mezelf steeds gepusht heb en steeds over mijn grenzen ben gegaan is mijn amygdala van slag.
Dus het is maar weer duidelijk dat je echt je grenzen moet respecteren.

http://www.brainmatters.nl/terms/amygdala/

Dit is iets waar misschien meer mensen hier last van hebben.
En dan is het dus niet jijzelf die de angst veroorzaakt, onbewust of bewust. Maar er gaat dus echt wat in je hoofd mis.

Sinds ik me dat sinds zaterdag echt realiseer gaat het ineens zoveel beter!
Ik hoef niet meer te vechten met mezelf, want dat was ik dus steeds aan het doen. Ik verklaarde mezelf steeds voor gek en was continu er mee bezig.
Zaterdag kon ik dit echt los laten, want ik ben zelf het probleem dus niet.
En ik heb heerlijk gereden en voor het eerst in de 2 jaar dat ik haar heb ik echt volop genoten van het rijden

Ik meld me ook eventjes!
3 jaar geleden een verzorgpaard gehad die in het bos ineens omdraaide waardoor ik er af lag (in mijn eentje) rug gekneusd. Hierdoor ben ik heel erg angstig geworden.

Eigen pony gekocht en hier was ik zo gespannen op dat ik alleen maar durfde te stappen/draven. Dit wel zo’n 3 maanden lang. Daarna ging het beter en durfde ik ook te gallopperen!

Nu heb ik 1,5 jaar een schimmelmerrie die echt top voor me is. Ben op dit moment niet echt angstig alleen om in het bos te rijden of te springen (ook gevallen). Nu ben ik 2 weken terug over mijn ‘angstgrens’ heengegaan en heb ik zo’n 5 minuutjes gestapt op mijn paard in het bos. Super trots op mezelf

Ik maak mezelf gek want mijn paard kijkt echt nergens na, bokt niet, steigert niet, gaat niet aan de kletter en toch zit ik er in het bos op als 1 bonk zenuwen

Ik lees en klets ook graag mee!
Ik ben bij tijd en wijlen ook verschrikkelijk bang in het zadel en omdat ik geen instructrice kon vinden die me hier goed mee kon helpen ben ik zelf begonnen aan de opleiding voor Ruitercoach, met focus op werken met angstige en onzekere ruiters en het doet ook wel wat voor mijn eigen angst gelukkig.

Nog 2 maandjes doorwerken en dan kan ik aan de slag en hoop ik al doende ook mijn eigen angst eronder te krijgen!

Hier nog iemand! Ik houd persoonlijk niet zo van manegelessen, maar ik ben ook te angstig om een privé paard alleen te rijden, een bijrijdpaard bijvoorbeeld. Dus nu heb ik toch maar weer me aangemeld voor manegelessen om zo misschien mijn angst te overwinnen en ooit toch de stap te maken naar een bijrijdpaard/eigen paard. Het is wel super tof om te horen dat er nog meer mensen zijn, gedeelde smart is toch halve smart.

Veraaaaah schreef:

Ik maak mezelf gek want mijn paard kijkt echt nergens na, bokt niet, steigert niet, gaat niet aan de kletter en toch zit ik er in het bos op als 1 bonk zenuwen

Naar hoor: ben je op een braaf paard aan het rijden - voel je je naar.

School jezelf ook bij mbt angst - jij doet NIETS verkeerd.
Je instinct is er nog niet van overtuigd dat het veilig is en zet jou dús in alarmstand.

NoorWJ schreef:

Hier nog iemand! Ik houd persoonlijk niet zo van manegelessen, maar ik ben ook te angstig om een privé paard alleen te rijden, een bijrijdpaard bijvoorbeeld. Dus nu heb ik toch maar weer me aangemeld voor manegelessen om zo misschien mijn angst te overwinnen en ooit toch de stap te maken naar een bijrijdpaard/eigen paard. Het is wel super tof om te horen dat er nog meer mensen zijn, gedeelde smart is toch halve smart.

Ben je met alles in de omgang wel vertrouwd? Is het anders een optie om een verzorg paard te zoeken zonder te rijden, misschien als je het paard door en door kent dat de angst voor het rijden wat minder wordt

Ik meld me ook. Ik durf op het moment niet te rijden op het paard wat ik de afgelopen jaren met veel plezier heb gereden (endurance). Het is nogal een mafketel die graag een flinke sprong opzij maakt, kan schrikken van een grasspriet maar als het hem uitkomt compleet bomproof is. Geen peil op te trekken dus. Daarbij ben ik lang en is het een klein paard waardoor mijn balans wat minder is, dus ik heb er met enige regelmaat naast gelegen. Ik weet niet wat er anders was aan de val in september dan alle andere vallen daarvoor, maar ik zit er niet meer fijn op. En dat voelt hij haarfijn aan natuurlijk; de laatste keer begon hij tijdens het loswerken/dressuur te bokken - iets wat hij nog nooit had gedaan. Niet gevallen en doorgereden, maar zulke geintjes ken ik niet van hem, dus moet het aan mij liggen. En dan gaan we echt niet naar het bos.

Nu rijd ik dus niet, en de drempel wordt steeds groter. Dat mijn rug na meer dan een half jaar nog steeds niet goed is helpt ook niet. Ik màg niet vallen, en met dat in mijn achterhoofd stap ik op een paard.

Zo, eindelijk even de rust en tijd om me hier even "aan te melden".

Ik ben een angstige ruiter, maar niet altijd. Daar ligt een beetje het probleem.
De hoofdreden voor mijn angst komt van mijn eigen paard, die ik inmiddels zo'n 5,5 jaar heb.
Hij kan bokken, en goed ook.. Ik heb er dus al heel vaak naast gelegen en niet op de meest fijne manier. Hierdoor ontwikkel ik snel spanning wat dan meteen omslaat in (val)angst.

Het allerergste is dit als ik buiten de bak rij, lekker op buitenrit en ik kom een grasveld tegen. Hij heeft vroeger altijd de gewoonte gehad(geleerd) dat een grasveld racen betekend. Krijg dat er nog maar eens uit.. Zodra hij een voet op het gras zet breekt mij het zweet uit. Inmiddels heb ik het aardig onder controle maar ik kan nog niet relaxed over gras rijden.

Afgelopen 2 jaar heeft hij 24/7 buiten gestaan op 3,5 hectare met nog 15 andere paarden. Dit heeft hem enorm goed gedaan en hij was het braafste paard ter wereld, zelfs zonder zadel met alleen een halster en 1 touw kon ik met 'm naar buiten. Paar maanden geleden dankzij verhuizing van mijn kant naar een andere plek gegaan, ook 24/7 buiten, maar iets kleiner(echt niet té klein) en maar met 2, en het rijden gaat meteen minder voor mijn gevoel.

Vorige week heb ik jankend ernaast gestaan op een route die we nu al minstens 10x gedaan hebben. Ik voelde de spanning gewoon weer opbouwen bij hem dat hij zou gaan bokken, en ben gauw afgestapt. Zodra ik dat doe is er niks meer aan de hand namelijk. Even gewacht, stukje gelopen en weer erop geklommen. Maar meteen weer stress en spanning. Hij gaat dan met zijn hoofd slaan en met zijn voorbenen, en ik merk gewoon dat als ik dan been geef dat hij echt met 4 benen de lucht in komt en gaat.

Dus zo heb ik 5/6 keer op en af gestapt, jankend van de angst en stress. Toen maar verkort terug naar stal gegaan, maar zelfs op het asfalt durfde ik er niet meer op..
Sindsdien wel weer 2x in de bak gereden en dat ging perfect, maar ik loop nu weer tegen zo'n puntje op dat ik eigenlijk niet meer durf.
Het ging zo goed, maar 1x hoeft genoeg te zijn om mij maanden of jaren terug te gooien.

Ik heb het overigens niet alleen op mijn eigen paard, dat dacht ik eerst namelijk ook. Als een paard "iets" doet wat hij niet hoort te doen, of ik voel spanning opkomen, dan verkramp ik en wordt het natuurlijk nog erger..

Zo, heel verhaal. Nu ga ik het topic lezen!

Jullie lessen dus ook (bijna) allemaal?
Daar doe ik dus inmiddels niet meer aan. Ik heb ik het begin van mijn stage (nadat ik gestopt ben op de manege) wel wat hulp gehad van de stagebeleider. Dat was heel fijn, want ik mocht gewoon niet stoppen. Om juist door te zetten leer ik die knop om te gooien.
Meestal, als ik rijd, rijd ik dus alleen of met een collega. (Zoals afgelopen zaterdag met de 'nieuwe')
Dat was trouwens in het bos, met galop zelfs

Ik rijd dan wel al sinds mijn 4e, echt paardrijden kan ik nog steeds niet goed... de basis wel, maar zal altijd een boscrosser blijven... en dat is ook goed aan mijn houding af te lezen.

Ik les wel, maar sporadisch.

Afgelopen 2 jaar gewoon niet(had ook geen bak dus reed alleen buiten), nu sinds enkele maanden weer 3 lessen gehad. 1 op de nieuwe stal en 2 bij een trainer thuis.
Tijdens te laatste les maakte ik een miscalculatie en ging ik met paard en al onderuit. Dat ik daar geen angst aan heb over gehouden vind ik dan weer oprecht knap van mezelf.

KittyDylan schreef:

Jullie lessen dus ook (bijna) allemaal?

Zonder mijn instructrice had ik het echt niet gered, dan was ik waarschijnlijk helemaal met het rijden gestopt.
Een hele tijd (bijna een jaar) alleen maar gereden tijdens een les, daarbuiten dus echt niet. Helemaal alleen durfde ik echt echt echt niet
Gisteren voor het eerst echt serieus getraind zonder dat ik les had Dus we gaan de goede kant op