Dat is heftig hoor..
Heb je al eens nagedacht over emdr of zo? Ik heb mijn therapie met paarden gehad en is goed bevallen.

Fijn dat je al weer zo ver bent gekomen in je herstel dat laatste stukje komt vast ook wel als je dat wil. Ik kan me ook goed voorstellen dat je het voor nu ook wel goed vindt en het zo wil laten.
Ik vind het al heel wat dat je al zo ver bent gekomen met dat paard!!

Nee ik heb er eigenlijk nooit over nagedacht om er voor alleen mezelf mee verder te gaan. Ik heb altijd mijn paard op de eerste plaats gezet, zij moest geholpen worden, zij moest het makkelijker hebben, zij moest een Mooi leven hebben. Ik heb er dan ook voor gezorgd dat ze hier op de wereld rondloopt dus het is ook mijn verantwoordelijkheid dat ze gelukkig is en het goed heeft.
Aan mijn omgang met paarden enz heb ik wel gewerkt. Maar de psychologische kant van alles bij mij heb ik weg gestopt, vind/vond dat niet belangrijk, zag het dan ook als mijn eigen domme schuld en iets waar zij niet voor moet opdraaien.

Haar weg doen...ja daar heb ik al een paar keer over zitten nadenken.
Maar vind dat een hele moeilijke, als ze bij iemand terecht komt waar het echt mee klikt, die weet hoe je met haar moet omgaan, waar ze rust zou vinden en gelukkig zou zijn... direct, ik zou haar zelfs gratis geven!
Maar vind maar de juiste persoon. Bij een verkeerde persoon kan het dramatisch fout gaan door haar karakter, want ze ontploft heel snel. Te veel druk en ze ontploft, te weinig druk en ze neemt een loopje met je. Te veel agressie en ze zal vechten...
En dat wil ik niet voor haar. Ik wil ook iemand die als hij/zij door omstandigheden niet meer voor haar kan zorgen of als de tijd van pensioen aanbreekt en jij/zij heeft de plaats niet om haar dat te geven dat ze gewoon lekker terug naar hier komt en paard kan zijn.

@ Esterke: Het is heel lief om je paard op de eerste plaats te zetten maar wordt het eens geen tijd om ook zo lief te zijn voor jezelf? Niet alleen je paard had/ heeft hulp nodig maar jij als persoon ook.

Voor mezelf gisteren een hele grote uitdaging aangegaan.
Totaal onverwacht gaan wandelen met mijn paard. Normaal durf ik bij ons niet buiten. Je komt direct op een drukke baan en moet wel wat afstand afleggen vooraleer je de eerst straat kan inslaan. Paard is ook heel kijkerig + weg gaan van de bende is niet zijn ding. (Ik durf wel wandelen maar op verplaatsing direct het bos in).
Mijn vriend is met de fiets mee gegaan en heeft mij de eerste 10 minuten van dichtbij begeleid nadien gewoon achter gefietst. Eerst ons kleine straatje door tot aan de steenweg en dan op de steenweg mij gesteund toen ik even helemaal dichtklapte omdat er een reuze grote tractor van de berg kwam gedenderd. (Ik was bijna volledig aan het blokkeren. De tranen waren er maar ik heb doorgezet en vriend heeft positief op mij ingesproken. Top!) Heb teken gedaan naar de tractor en die is heel lief achter gebleven. In een draf naar de straat om in te slaan (daar eens uitgegleden) en daar voelde ik mij veilig.

Vanaf dan is de wandeling goed gegaan. Ok heel kijkerig en af en toe schrikken maar ik was helemaal niet meer bang. Paard is helemaal niet baanvast maar ik kon hem wel het vertrouwen geven dat het ok was.

Ik ben super fier op mezelf. Dit is voor mij een hele berg dat ik overwonnen heb. Dus ja ik ben heel blij! Gaan we het nog doen? Ik hoop het! Heb het aan de trainer al doorgegeven dat ik dit af en toe wil opnemen. Goed voor mijn hoofd en zeker goed voor dat van mijn paard. Want al bij al was hij braaf. Hij heeft niet gesteigerd, niet gebokt, is niet gaan lopen... Liep hij ontspannen? Neen dat niet maar dat heeft hij nog nooit op wandeling gedaan. Net een giraf met de rug wegdrukt en de staart tussen zijn benen. Daarom wil ik mijn trainer mee in de hoop ook hier te kunnen aan werken en samen sterker te worden.

Maar wow nooit gedacht dat mijn vriend mij dit kon aanpraten en dat ik het gedaan heb! In de piste is de angst volledig weg (thuis) dus nu is het tijd om andere demonen te lijf te gaan. Here we go!

Ik was angstig omdat ik 20_25 jaar niet gereden heb. Heb 3 jaar geleden weer een pony gekocht.
Ze is hartstikke braaf en heeft me over mijn angst heen geholpen.
Angstvrij ben ik nog niet, maar het gaat de goede kant op.

Esterke schreef:

Nee ik heb er eigenlijk nooit over nagedacht om er voor alleen mezelf mee verder te gaan. Ik heb altijd mijn paard op de eerste plaats gezet, zij moest geholpen worden, zij moest het makkelijker hebben, zij moest een Mooi leven hebben. Ik heb er dan ook voor gezorgd dat ze hier op de wereld rondloopt dus het is ook mijn verantwoordelijkheid dat ze gelukkig is en het goed heeft.
Aan mijn omgang met paarden enz heb ik wel gewerkt. Maar de psychologische kant van alles bij mij heb ik weg gestopt, vind/vond dat niet belangrijk, zag het dan ook als mijn eigen domme schuld en iets waar zij niet voor moet opdraaien.

Wat goed van je dat je je verhaal hier gedeeld hebt en ik ben het helemaal eens met degenen die zeggen dat jij ook hulp voor jezelf mag vragen. Je zorgt fantastisch voor je paard maar jij bent ook belangrijk.
Misschien kan je je eens verdiepen in EMDR ? Ik heb echt het idee dat dat jou zou kunnen helpen met het verwerken van het trauma en je schuldgevoel.
Volgens mij kom je uit België en daar wordt het vast ook gegeven.
Op Internet kun je veel informatie over EMDR vinden, mocht je specifiek vragen hebben mag je mij ook wel een pb sturen als je dat prettig vindt. (Ik geef zelf ook EMDR)

Oh Esterke..
kippenvel toen ik je verhaal las
Ik snap je angst heel goed..
Gelukkig is je dochtertje ongedeerd, maar kan mij voorstellen dat je een stuk angst houdt.

Kan je alleen een virtuele knuffel geven.

Laibadji, super goed! En fijn dat je vriend je zo steunt en aanmoedigt.

Dank jullie voor de lieve berichtjes van jullie allemaal.

Veel gekletst wordt er hier niet Toch nog een groot taboe misschien of denken we dat we anderen lastigvallen wanneer we onze angsten op tafel leggen?

Ik wil even iedereen een hart onder de riem steken en zeggen ' Geef niet op. Als je heel graag wil paardrijden, doe dat gewoon en ga er voor!'

Na 4 jaar met mijn, toen nieuw, paard sukkelen heb ik gisteren een mijlpaal bereikt!
Wie af en toe een topic van mij ziet voorbij komen kan lezen dat angst de voorbije 4 jaar alles beheerst heeft. Ik was bijna gestopt maar mijn koppig karakter heeft mij doen doorzetten.
In de 4 jaar ben ik op ziek gegaan naar een trainer die met mij en mijn angst matchte. Er zijn er verschillende langs gekomen van 60 euro per uur tot 20 euro per uur.

En ja hoor het is gebleken dat de duurste daarom niet de beste is. Sinds een jaar is mijn huidige trainer met mij aan de slag gegaan en samen zijn we sprongen vooruit gegaan. Van sidderen, beven en huilen naar het deert mij niet meer, ik ben toch niet bang.
Ook ben ik intenser gaan sporten. Dit heeft mij ook enorm geholpen. Ik had na de bevalling van mijn zoon geen spieren meer. Het sporten heeft er voor gezorgd dat mijn beenspieren, core stability en mijn uithoudingsvermogen terug in vorm waren. Dit was een duidelijk kantelpunt.

Gisteren zijn we met een 2 span koets + 2 ruiters, waar ik 1 van was, gaan wandelen. Wandelen is voor mij dood gaan! De hel ! Mijn hartslag sloeg 120 per minuut maar ik moest en ik zou rijden. Thuis in de piste heb ik geen problemen meer. Ik zit zo op mijn gemak en wanneer hij gekke sprongen doet, zit ik deze mooi uit en ben ik niet meer uit het zadel te krijgen. Dus dit moest gewoon lukken!

De eerste 20 minuten eerst mijn adem zoeken en de rust in mijzelf. Toen ik langer aan het rijden was in het bos zag ik mooie lanen en dreven en begon het te kribbelen. Tot mijn vriend zei: ga voorop en galoppeer maar! Dus wat doe ik: Ik stuur mijn paard voorop, andere ruiter achter mij en hup wij weg. Paard heeft nog nooit zo goed niet gelopen. Oortjes vooruit, nergens van schrikken, zacht op de hand en helpen.

WAT EEN ZALIGHEID!

Dit had ik in jaren niet meer meegemaakt!

Resultaat: Vele kilometers in galop door het bos! Een lach tot achter mijn oren en de liefde voor mijn paard dat nogmaals bevestigd wordt. Ja het was goed om door te zetten! Ja we zijn eindelijk een team!

Dus moraal van het verhaal: Soms moet je koppig blijven doorzetten, geniet van de kleine dingen en pak hindernissen en angsten bewust aan. Het is ok om bang te zijn, laat je helpen en praat er over!

Dikke knuffels aan iedereen en ik hoop dat ik sommigen mag inspireren!

PS: Ga ik bij de volgende wandeling terug angst hebben? Ja hoor! Mijn hartslag zal weer 120 zijn in het begin maar weet je wat? Dat is ok!

Ik ga sinds ongeveer 3 maanden elk weekend het bos in.Nu hebben we onze nieuwe bomproof ruin erbij en gaat ons paard ook het bos in.Lukte nooit alleen en voor onze bejaarde pony was het te ver.Ook lessen gehad van een bokker en vooral gewerkt aan het zelfvertrouwen krijgen in onze ruin en natuurlijk hij ook in mij.Nog wel spannend hoor.We zijn al wel om 08.00 in het bos om de wielrenners op de weg en vooral de mountainbikers in het bos voor te zijn.En de steekbeesten natuurlijk.Nog een tip.Als iets eng is,zingen op het paard.Werkt goed bij mij.En om 08.00 is er toch niemand die het hoord in het bos

Ik ga donderdag hopelijk een angst overwinnen. Ik heb een les afgesproken samen met een stalgenootje in het bos. We zijn beide wat angstig/onzeker.

Heb van de week de stap gemaakt om een (klein) rondje door het parkje te doen aangrenzend aan stal. Heb wel mijn vriend er naast laten lopen ‘voor het geval dat’. Paard is zo braaf. Ik kon alleen maar lachen en trots zijn!

Ik ben ook weer lekker bezig, ik spring nu zonder angst 70/80cm, de eerste 2 sprongen zijn wat spannend maar daarna kan ik het heel goed af laten vloeien en heb ik er echt weer lol in.

We zijn nu wat "schrik" sprongetjes aan het oefenen, een hindernis met zwart landbouwplastic en 2 knal blauwe jerrycans er onder. En wat zelf gebouwde cross hindernisjes, 3 opstap krukjes naast elkaar en 2 knalblauwe voertonnen met banden er voor. Niet hoog, maar puur om nog meer vertrouwen er in te krijgen.

Van de week ging ze mij voor de sprong met landbouw plastic staan, er stond wat regenwater in wat net de zon reflecteerde. Ik kwam op de nek terecht. Maar na 2x opnieuw aanrijden sprong ze. Ik merk wel heel erg dat ze echt op mij vertrouwd, als ik het spannend vind en haar daardoor te veel van voor bij me hou springt ze niet, heb ik er vertrouwen in dan vliegt ze er overheen met 1 oor er op en 1 mooi naar mij toe gedraaid vol concentratie. Het was voor mij dan ook een hele stap om echt weer aan te rijden, been bij te geven en haar niet te veel vast te houden van voor, ik moest echt op haar vertrouwen en dat vind/vond ik best wel moeilijk omdat ik weet dat ze gewoon heel goor kan gaan staan.

Voor ons is het doel lol maken, het hoeft niet hoog, als we het allebei maar leuk vinden. Daarom ook die zelf gebouwde "enge" hindernissen.

Het lijkt me wel heel gaaf om met de tijd een keer een bb crossje Te kunnen starten, maar wanneer en of dat gaat gebeuren, dat zien we wel. Eerst nog lekker veeeeel meer vertrouwen kweken en lekker samen lol maken.

@veraaaah super goed toch dat je lekker een rondje hebt gestapt! Letterlijk een stap in de goede richting!

Ik heb niet alles gelezen maar zie dat best regelmatig EMDR genoemd word.
Nadat ik zelf angstig was geworden heb ik (na 1,5 jaar) EMDR gedaan met een paardencoach. Lekker bij mij thuis tussen mijn eigen paarden, zittend op een krukje, met mijn paard waar ik bang voor geworden was en niet meer op durfde. Ik ben nog steeds verbluft, heb er zo'n ander contact door gekregen met mijn paard. Ik ben nog wel voorzichtig maar de angst neemt het niet meer over. Ik kan uit eigen ervaring EMDR echt aanraden.

petra8 schreef:

Ik heb niet alles gelezen maar zie dat best regelmatig EMDR genoemd word.
Nadat ik zelf angstig was geworden heb ik (na 1,5 jaar) EMDR gedaan met een paardencoach. Lekker bij mij thuis tussen mijn eigen paarden, zittend op een krukje, met mijn paard waar ik bang voor geworden was en niet meer op durfde. Ik ben nog steeds verbluft, heb er zo'n ander contact door gekregen met mijn paard. Ik ben nog wel voorzichtig maar de angst neemt het niet meer over. Ik kan uit eigen ervaring EMDR echt aanraden.

Wat mooi Petra.
Ik geef ook EMDR in het bijzijn van mijn paarden en zie veel positieve resultaten.
Bij ruiters met angst (na nare ervaring tijdens het rijden) zet ik de persoon op een zadelkruk zodat ze tijdens de EMDR het gevoel hebben in het zadel te zitten. Er zijn ook mensen die EMDR op het paard doen maar dat wil ik zelf niet.
En EMDR is natuurlijk ook geen wondermiddel in de zin dat het altijd helpt én je moet daarna ook weer echt gaan paardrijden maar ik ben er erg enthousiast over.
Ook mooi om te zien hoe de paarden reageren tijdens een sessie, soms gaan ze mee zuchten, gapen ...

Mag ik aanhaken?

Hier ook een angstige ruiter en nog wel een beginnende ook.
Ik ben nu 39 jaar en dankzij mijn dochter van 13 en haar grote liefde voor paarden, ga ik mijn angsten eindelijk aan.
In mijn jeugd wilde ik altijd op een manege gaan rijden, maar mocht niet van mijn ouders. Iedere kans die ik had, kroop ik toch op een paard en was nergens bang van.
Van mijn 19e tot mijn 21e heb ik eindelijk les gehad op manege van kennissen. Daar had ik echt privé les. Tot ik een keer op het meest slome paard van de manege zat en hij op een of andere manier er vandoor ging. Niet meer terug te krijgen of te besturen. 2 volle bakrondes vol kunnen houden, tot ik het in een hoek echt niet meer hield en tegen de bakrand aan werd gelanceerd.
Even 10 min bijgekomen en er weer op gaan zitten. Daarna ook blijven lessen, alleen durfde echt niet meer in galop. Blokkeerde dan gewoon.
Een half jaar later stopte onze kennissen met de manege, omdat ze naar het noorden verhuisde.
Daarna niet meer ergens anders gaan lessen.
Enfin er kwamen kinderen en toen onze dochter 8 was, begon zij op een manege te lessen.
Daar kon je met kerst deelnemen aan een speciale les met familieleden.
Dat heb ik 2 jaar op een rij gedaan, maar de laatste keer was ik zo bang, zo gespannen, dat ik serieus 3 weken lang spierpijn heb gehad. Toen besloot ik; ik ga NOOIT meer op een paard zitten. Hoeveel ik ook van die beesten hou. Op de grond ben ik totaal niet bang.

Sinds het begin van het jaar heeft mijn dochter een pony (in bruikleen van vrienden). Ontzettend lief, leuk, eigenwijs klein draakje haha.
Maar goed, het beestje is maar 1.40 en mijn dochter tikt de 1.70 aan.
De pony staat op een pensionstal en daar kom ik natuurlijk met veel paarden/ponys en hun eigenaren in aanraking.
En daar kwam ik er achter, dat er best veel ruiters zijn met angsten en frustraties.
De drang om weer te rijden begon weer op te borrelen. Maar ja, die kleine draak van ons is te mini haha.

En toen besloten we te gaan praten met de staleigenaar, want hij verleast ook.
De dag dat ik besloot te gaan praten, we waren een paar dagen niet geweest ivm weekendje weg, deed ik een rondje langs alle boxen. En daar stond ie! Een prachtig bruin paard, met de meest lieve en zachte blik die ik ooit heb gezien....op slag verliefd!
Zijn naam is Limbo en hij is 15 jaar oud. Enorme goedzak en kroelkont.
Toen begon het proces van uitproberen of het iets zou zijn voor mijn dochter en mij. We hebben een weekje nodig gehad en toen de knoop doorgehakt, die willen wij gaan lessen. Terwijl we het eigenlijk vanaf de eerste dag al wisten.
De eerste keer dat ik op hem stapte, voelde het gewoon goed..vertrouwd. De eerste 3x op hem alleen gestapt. Gewoon 20 min figuren door de bak, elkaar leren kennen.
De 4e x ook een klein stukje gedraafd.
De 5e x was ik helemaal alleen op stal, heb ik hem gezadeld, binnenbak in en helemaal alleen wat rondgestapt. Hij schrok in een hoek en sprong opzij, hier kreeg ik wel wat angst van maar heb toch daarna nog 15 min gestapt.

Sindsdien nog niet meer kunnen rijden, hij heeft zich verwond aan zijn hoofd.

Maar wat ben ik toch maar mooi even trots op mijzelf. Dat ik deze stap heb genomen.

Zo, het is een heel verhaal geworden haha.
Maar ben erg blij dat ik niet de enige ben. Om al die verhalen te lezen van jullie, dat het echt wel weer goed kan komen.
Ik heb mij heel lang een aansteller gevonden. Ja ik ben er hard afgevallen, maar ik heb er niks aan over gehouden. Er zijn erbij die zoveel meer hebben meegemaakt en die rijden gewoon zonder angst

Wat stoer dat je het toch gedaan hebt!

Hier wat stapjes terug doordat ik er weer afgevallen ben. Weet niet of ik dat hier al gemeld had? Hij draaide weg voor een ander paard. Nu toch weer wat meer spanning, en het rijden weer vooral naar de binnenbak verhuisd. Wel weer buiten uitgestapt. Rustig opbouwen maar weer.

Afgelopen maandag en gisteren weer even wat gestapt in de binnenbak.
We zijn weer langzaam aan het opbouwen nadat hij behalve de wond, ook nog eens kreupel was. Niks te zien aan het been, w.s heeft hij zich vastgerold in de stal. 3 dagen liep hij echt moeilijk, maar na paar keer aan de hand stappen buiten was het ineens weg.
Maar zekere voor t onzekere, rustig aan starten weer.

Waar ik dus van baal, ik stap op en begin dan automatisch op de linkerhand. Niks aan de hand voelt goed, maar dan van hand veranderen.
De eerste keer n.l dat ik helemaal alleen met hem aan rijden was, sprong hij op de rechterhand bij H opzij. Meer was het niet, een sprong omdat hij schrok ofzo. Daarna stond hij gewoon stil.
Maar nu durf ik al eigenlijk de lange zijde van K naar H niet te pakken. Bang dat hij t weer doet of dat hij heftiger reageerd.
Dit voelt hij, waardoor hij natuurlijk zelf al onrustiger gaat lopen.
Maar ik weet eigenlijk dat hij daar standaard niet weg rent of schrikt! Dat doet hij niet bij mijn dochter, hij doet t niet als ik met hem aan de hand daar naar toe loop. En zelfs als hij helemaal los is in de binnenbak en ik loop op de rechterhand via de lange zijde naar die hoek, dan blijft hij trouw naast mij lopen. Dan ga ik stil staan in de hoek en dan echt helemaal de hoek in en hij komt gewoon ontspannen bij mij staan.

Ik merk ook aan mijzelf, dat bijv na 15 min rijden, de spanning de overhand neemt.
Dan begint het bijv buiten te waaien en kraakt de rijhal wat en ik ga dan al doemdenken! En die lieverd onder mij, doet niks! Hij snuift wel, daaraan merk je dat hij t ook hoort en onderzoekt, maar that's it!
En buitenbak is geen optie nu, dat is na al die regen net een zwembad

Als ik mij toch eens meer kon ontspannen ppfff


Dit is Limbo met mijn dochter

.

Deze week weer 2x een half uurtje in de binnenbak gestapt op Limbo.
Ik begin hem steeds beter te kennen en te leren en te zien hoe/wanneer hij ergens op reageert.

Ik weet nu, dat als ik ontspannen op hem zit er echt niks aan de hand is.
Hij kan dan wel een keer kijken of snuiven, maar schrikken doet hij niet echt.
Gisteren merkte ik echt aan hem wanneer ik gespannen was. Dan gaat hij onrustig lopen, wil de hoeken niet in, loopt niet netjes op de golfslag. Alsof hij denkt....baasje is gespannen, er komt ergens iets engs aan!
Doordat ik dit rustig kon bedenken, dat IK iets doe om dit uit te lokken, ben ik goed op mijn lichaam gaan letten WAT ik dan doe.
En ineens merkte ik het! Doordat ik gespannen ben, bang dat hij schrikt en ineens onverwachte bewegingen maakt, ga ik mijzelf al schrap zetten. Zet druk op de beugels, mijn handen gespannen.
Op het moment dat ik dit merkte en de boel los liet, bewust de druk eraf haalde, liet hij weer ontspannen.

Wat ben ik toch dankbaar voor ons paardje! Dat hij mij de kans geeft dit te leren, dat hij het geduld heeft om een angstige ruiter minder angstig te maken

Oh en eindelijk....eindelijk heb ik een oortjesfoto❤

wat goed van je Wendy! Als je vanaf nu gaat letten op dat je ontspannen zit, zal het na een tijdje zelfs automatisch gaan!

Mooi hoor die oortjes foto!

Sinds ik een keer heel naar met springen (niet mijn en het paard z'n schuld, de instructrice was gewoon slecht) ben gevallen spring ik niet meer. En op de een of andere manier heb ik ook een angst of geen vertrouwen net hoe je het ziet. Op gebouwd voor onbekende paarden, ik stap er niet zomaar op en de spanning blijft vaak weken lang hangen.

Nu heb ik een eigen paard gekocht, en vooral nu het weer wat minder word heb ik gwn een angst/spanning om straks het rijden op te pakken. Niet dat het nodig is, want hij doet niet snel een stap verkeerd (althans de vorige eigenaar zei dat, en die was wel oprecht)

Marije_1997: krijg je ook begeleiding? Ik zou gewoon een fijn iemand zoeken die je kan helpen hiermee.

Gekke is dat ik wel zo op onbekende paarden stap. Maar op die van mezelf het nog best spannend vind af en toe. We hebben pas proef gereden op een pony (willen een pony voor onze dochter waar ik ook op pas) en die was heel groen. Schoot ook zomaar weg. Maar gek genoeg vond ik dat dus niet eng. Wat ik weer heel raar vind. Want ons paard is ooit heel in het begin 1 keer heel erg geschrokken met mij er op. En daarna dus niet meer. Bedacht me dat dit dus eigenlijk wel heel raar is. Misschien toch de maat en het idee dat ik van minder hoog val?

SusanH schreef:

Marije_1997: krijg je ook begeleiding? Ik zou gewoon een fijn iemand zoeken die je kan helpen hiermee.

Gekke is dat ik wel zo op onbekende paarden stap. Maar op die van mezelf het nog best spannend vind af en toe. We hebben pas proef gereden op een pony (willen een pony voor onze dochter waar ik ook op pas) en die was heel groen. Schoot ook zomaar weg. Maar gek genoeg vond ik dat dus niet eng. Wat ik weer heel raar vind. Want ons paard is ooit heel in het begin 1 keer heel erg geschrokken met mij er op. En daarna dus niet meer. Bedacht me dat dit dus eigenlijk wel heel raar is. Misschien toch de maat en het idee dat ik van minder hoog val?

Ik krijg echt top begeleiding. Mijn instructrice en tevens mijn 2de thuis, waar ik al 10 jaar kom helpt me super met deze spanning/angst. Altijd als ik begeleiding van haar krijg is alles na een tijdje weg en word ik supe brutaal met rijden (wat ook moet heb nooit de makkelijkste paarden gereden, geen voorgeprogrammeerde beestjes zeg maar.) Ik heb op ieder formaat paard helaas die spanning. Geen idee, maar de laatste jaren is het wel zo dat wanneer ik val ik wel echt ergens last van heb. Misschien komt het daardoor.

SusanH schreef:

Marije_1997: krijg je ook begeleiding? Ik zou gewoon een fijn iemand zoeken die je kan helpen hiermee.

Gekke is dat ik wel zo op onbekende paarden stap. Maar op die van mezelf het nog best spannend vind af en toe. We hebben pas proef gereden op een pony (willen een pony voor onze dochter waar ik ook op pas) en die was heel groen. Schoot ook zomaar weg. Maar gek genoeg vond ik dat dus niet eng. Wat ik weer heel raar vind. Want ons paard is ooit heel in het begin 1 keer heel erg geschrokken met mij er op. En daarna dus niet meer. Bedacht me dat dit dus eigenlijk wel heel raar is. Misschien toch de maat en het idee dat ik van minder hoog val?

Ik herken dit zo erg! Ik stap op bijna elk paard zomaar op en dan voel ik me helemaal prima, maar zodra ik op m'n eigen paard zit dan komt opeens die spanning. In de bak is het gelukkig al een stuk minder maar nu ik ook naar buiten met hem wil gaan, komt die spanning weer enorm opzetten. Paard is hartstikke braaf en ik zie alleen maar spoken en beren op de weg!

Em_ schreef:

SusanH schreef:

Marije_1997: krijg je ook begeleiding? Ik zou gewoon een fijn iemand zoeken die je kan helpen hiermee.

Gekke is dat ik wel zo op onbekende paarden stap. Maar op die van mezelf het nog best spannend vind af en toe. We hebben pas proef gereden op een pony (willen een pony voor onze dochter waar ik ook op pas) en die was heel groen. Schoot ook zomaar weg. Maar gek genoeg vond ik dat dus niet eng. Wat ik weer heel raar vind. Want ons paard is ooit heel in het begin 1 keer heel erg geschrokken met mij er op. En daarna dus niet meer. Bedacht me dat dit dus eigenlijk wel heel raar is. Misschien toch de maat en het idee dat ik van minder hoog val?

Ik herken dit zo erg! Ik stap op bijna elk paard zomaar op en dan voel ik me helemaal prima, maar zodra ik op m'n eigen paard zit dan komt opeens die spanning. In de bak is het gelukkig al een stuk minder maar nu ik ook naar buiten met hem wil gaan, komt die spanning weer enorm opzetten. Paard is hartstikke braaf en ik zie alleen maar spoken en beren op de weg!

Vaak zien wij ruiters meer spoken dan het paard zelf hahaha. Ik heb zelf denk ik alleen moeite met vertrouwen. Ik vertrouw mensen al niet snel meer, dus dat zal dat ook wel onbewust bij de paarden gebeuren. Wel handig dat ik een aard heb die mij super goed spiegelt en me dus wel verteld of ik spanning heb ja of nee.

Ik heb les gehad van een bokker.En samen met haar aan het vertrouwen in mijn ruin gewerkt en mijn ruin in mij natuurlijk.Ze zei dat ik te veel kijk als ik bv iets hoor in de verte.Want als ik kijk kijkt hij ook.En ook andersom.