Veel gekletst wordt er hier niet

Toch nog een groot taboe misschien of denken we dat we anderen lastigvallen wanneer we onze angsten op tafel leggen?
Ik wil even iedereen een hart onder de riem steken en zeggen ' Geef niet op. Als je heel graag wil paardrijden, doe dat gewoon en ga er voor!'
Na 4 jaar met mijn, toen nieuw, paard sukkelen heb ik gisteren een mijlpaal bereikt!
Wie af en toe een topic van mij ziet voorbij komen kan lezen dat angst de voorbije 4 jaar alles beheerst heeft. Ik was bijna gestopt maar mijn koppig karakter heeft mij doen doorzetten.
In de 4 jaar ben ik op ziek gegaan naar een trainer die met mij en mijn angst matchte. Er zijn er verschillende langs gekomen van 60 euro per uur tot 20 euro per uur.
En ja hoor het is gebleken dat de duurste daarom niet de beste is. Sinds een jaar is mijn huidige trainer met mij aan de slag gegaan en samen zijn we sprongen vooruit gegaan. Van sidderen, beven en huilen naar het deert mij niet meer, ik ben toch niet bang.
Ook ben ik intenser gaan sporten. Dit heeft mij ook enorm geholpen. Ik had na de bevalling van mijn zoon geen spieren meer. Het sporten heeft er voor gezorgd dat mijn beenspieren, core stability en mijn uithoudingsvermogen terug in vorm waren. Dit was een duidelijk kantelpunt.
Gisteren zijn we met een 2 span koets + 2 ruiters, waar ik 1 van was, gaan wandelen. Wandelen is voor mij dood gaan! De hel ! Mijn hartslag sloeg 120 per minuut maar ik moest en ik zou rijden. Thuis in de piste heb ik geen problemen meer. Ik zit zo op mijn gemak en wanneer hij gekke sprongen doet, zit ik deze mooi uit en ben ik niet meer uit het zadel te krijgen. Dus dit moest gewoon lukken!
De eerste 20 minuten eerst mijn adem zoeken en de rust in mijzelf. Toen ik langer aan het rijden was in het bos zag ik mooie lanen en dreven en begon het te kribbelen. Tot mijn vriend zei: ga voorop en galoppeer maar! Dus wat doe ik: Ik stuur mijn paard voorop, andere ruiter achter mij en hup wij weg. Paard heeft nog nooit zo goed niet gelopen. Oortjes vooruit, nergens van schrikken, zacht op de hand en helpen.
WAT EEN ZALIGHEID!
Dit had ik in jaren niet meer meegemaakt!
Resultaat: Vele kilometers in galop door het bos! Een lach tot achter mijn oren en de liefde voor mijn paard dat nogmaals bevestigd wordt. Ja het was goed om door te zetten! Ja we zijn eindelijk een team!
Dus moraal van het verhaal: Soms moet je koppig blijven doorzetten, geniet van de kleine dingen en pak hindernissen en angsten bewust aan. Het is ok om bang te zijn, laat je helpen en praat er over!
Dikke knuffels aan iedereen en ik hoop dat ik sommigen mag inspireren!
PS: Ga ik bij de volgende wandeling terug angst hebben? Ja hoor! Mijn hartslag zal weer 120 zijn in het begin maar weet je wat? Dat is ok!
