En dit lijkt uit te komen.
Vanaf mijn 14e ben ik mantelzorger voor mijn mams.
In mijn tienerjaren in lichte vorm, maar al snel volgde het zwaardere mantelzorgen.
Mede om deze reden ben ik als bijna 29 jarige nog thuiswonend.
Vele heftige gebeurtenissen samen doorstaan (bypass, hartstilstand, kniebreuk en hierdoor al 3 jaar rolstoel gebonden, icd plaatsing etc etc) langleve al deze ingrepen, want hierdoor heb ik mijn moeder nog!
7 juli 2018 tijd om oma haar verjaardag te vieren.
Ik besloot eerder huiswaarts te keren voor een avondje ontspannen bankhangen.
Koud een kwartier thuis gaat de telefoon "de ambu is onderweg"
Stress!!
Nu 3 maanden later en vele ambulance bezoekjes verder (3 dagen ziekenhuis, 1.5 dag thuis, 3 dagen zh was ons ritme zo beetje) meerdere cardioversies en kleine operaties achter de rug hebbende, is vandaag de dag van de waarheid.
Afgelopen weken heeft mijn ma in het zh doorgebracht voor een screening voor een steunhart.
Een zware screening zoals ons voorspelt was.
Een steunhart is de laatste optie, daarna is er niets meer wat er voor haar gedaan kan worden....
Dan moeten we iedere dag als een cadeautje gaan zien.
Voor dat deze tijd aanbrak zei ze out of the blue ik haal de 60 niet!
En verdorie ze lijkt gelijk te krijgen
Ze heeft in juli 59 kaarsjes mogen uitblazen en wat zou ik er graag nog 20 bovenop zien
Alsof deze dag niet al spannend genoeg was is zojuist haar hart weer op hol geslagen, een cardioversies is weer onvermijdelijk
Een dag die ik al bestempeld had als de dood of de gladiolen (letterlijk) krijgt ineens nog meer belading.
Waarom ik dit schrijf? Geen idee, om mijn hart te luchten denk ik.
3 maanden leven tussen hoop en vrees en vandaag zal de ontlading zijn.
![[o]](http://boktimg.nl/s/cadeau.gif "Cadeautje!")
. 
