In juni 2017 kwam mijn grote meisjesdroom uit. Ik was inmiddels 30, en kreeg de mogelijkheid om een eigen paard te kopen. Ik wist niet zo goed wat ik wilde, ik heb altijd geroepen dat ik een Belgisch Trekpaard wilde, maar verstandelijk gezien was dat misschien niet zo verstandig. Tijdens mijn zoektocht had ik een droom dat ik op een Fjord reed. Raar, want ik heb Fjorden nooit bijzonder leuk gevonden. Op marktplaats zag ik een Fjord, waar ik al tig keer voorbij gescrolld was, die hier in de buurt stond. Ach, ik kon toch gewoon gaan kijken? Dus dat deed ik!
Het proefritje beviel wel, ik wilde vooral buitenrijden en deze 15 jarige merrie was bomproof. Ook een proefritje buiten gemaakt, en het leek me inderdaad een fijn maar voorwaarts beestje. Dat kon ik wel handelen. En zo werd ik de trotse bezitter van een Fjordendame.
En al snel bleek mijn Fjordendame een handfull te zijn
Ze had weinig balans, streek met haar achterbenen langs elkaar. Ze is 15 jaar marathon pony geweest, maar naar mijn idee maar weinig bereden.
Maar dat vond ik niet eens zo erg, ik wilde lekker buiten kilometertjes maken, de rest kwam wel.
Maar buiten had ze geen rem, en soms ook geen stuur. En al snel durfde ik er niet meer op, en zat ik vaker op het paard van een stalgenootje dat op mijn eigen paard, waar ik dan een vriendin op liet rijden.
Mijn angst werd steeds groter, en ik besloot haar weer te koop te zetten. Ik was er van overtuigd dat de klik er niet was.
Wegens omstandigheden verhuisden ik en een stalgenootje die maand naar een andere stal. We hadden geen trailer maar het was goed te rijden. Maar dat betekende wel dat ik een aardig ritje met haar moest maken, waar ik enorm tegenop zag..
Maar dit ging eigenlijk wel goed.
Ik had graag bitloos willen rijden, dat was mijn grote droom. Maar dit was geen optie, dus gewapend met een bitje een neusriem (normaal reed ik met western hoofdstel, maar daarbij deed ze haar hoofd omhoog en sperde ze haar mond open) ging ik er weer op. Ik vond het vreselijk, máár ik zat er weer op.
Ze leek op deze nieuwe stal veel braver, en de neusriem kwam eraf. Wel nog mee voor de zekerheid, uiteraard
Beetje bij beetje groeiden we weer meer naar elkaar toe.
Na enkele maanden moesten we weer terug verhuizen naar onze oude stal (lang verhaal), en ik voorzag problemen, want dáár was ze niet zo braaf geweest voorheen.
Ons eerste ritje terug "thuis" was door de sneeuw. Ik durfde niet zo goed te rijden, maar door de sneeuw rijden is altijd een droom geweest, dus deed ik het gewoon.
En toen was het ijs letterlijk gebroken.
We begonnen EINDELIJK een band op te bouwen. Mijn angst verdween, en hierdoor kon ik haar de steun die zij nodig had eindelijk bieden. Waardoor zij ook een stuk dapperder weg, en stopte met steeds weg springen, datgene waar ik zo bang van werd.
Langzaam ging ik toch weer achter mijn wens aan, bitloos rijden. Met twee teugels, eentje aan het bit, eentje aan de sidepull.
En dat oefenen voorloopt best voorspoedig.
De afgelopen ritjes hebben we steeds bitloos gereden, en het gaat zó goed! Ik verwacht nog wel een terugvalletje te krijgen, maar deze ritjes pakken ze ons niet meer af.
Van doordender Fjord met stang, naar bitloze galopjes buiten (en nog belangrijker, ik krijg haar ook weer UIT die galopjes)
Wat ik met mijn verhaal eigenlijk kwijt wil, is dat ik zelf verrast ben, dat dit nog goed is gekomen. Ik was zó stellig in "we hebben gewoon geen klik". Maar een jaar later zijn we echt een team aan het worden, hebben we geleerd elkaar te vertrouwen en elkaar steun te bieden indien nodig. En niet alles gaat perfect, verre van, maar we zijn eindelijk samen op de goede weg.
Ik heb altijd gedacht dat ik een makkelijk ras, een pony van middelbare leeftijd, kocht. En dat het dus kwestie was van opstappen en wegrijden, het was gewoon een brave Fjord. Maar ook brave ponies moeten vertrouwen leren krijgen in hun ruiter (en andersom), heb ik geleerd. Dus zie je het even niet meer zitten.. er komen betere tijden aan. Echt!
Veel plezier samen! 
