Lusitana schreef:Ik ben van mening dat veel sensibele angstige paarden zo gemaakt worden door een negatieve spiraal van ruiters die bangig of voorzichtig worden op zo´n paard wat het paard minder vertrouwen geeft waardoor het schrikkeriger wordt waardoor de ruiter angstiger wordt etc.
Als je er op gaat zitten met "stel je niet aan" en het weglacht worden zelfs sensibele paarden vaak een stuk moediger.
En we kunnen alleen maar uitgaan van gemiddelden en niet van elk specifiek paard want natuurlijk vind je onderlinge verschillen. Paarden hebben ook nog een karakter en niet elke krusing valt hetzelfde uit.
Ja, heel herkenbaar! Als ervaringsexpert met bizarre dingen zoals jousting en vuurstunts kan ik dit beamen.
Als je bij stuntwerk als ruiter maar een klein beetje aarzelt of teveel focust op een 'raar' object, wordt de kans veel groter dat het paard wegspringt of weigert. Wij springen in de shows o.a over ca. een meter hoog vuur, je moet hier als ruiter ook echt 'overheen' kijken de eerste paar keer, alsof het niet bestaat, want als je zelf naar het vuur gaat kijken geef je toch onderbewust door dat het een obstakel is en dat moet het in de beleving van het paard niet zijn.
Sommige paarden zijn hier vergeeflijker in dan andere. Met Santi merk ik, dat als ik zelf maar een heel klein beetje teveel ergens over nadenkt, hij daar al over in de stress kan schieten. Was laatst in een kleine bak aan het losrijden en moest daarbij tussen twee onbekende hengsten door (stijgbeugel aan stijgbeugel krap) en dat in galop. Eén milliseconde dacht ik, hmm, wat als er eentje trapt en ik gesanwiched word ertussen? En hop, Santi was al 180 graden omgedraaid en dacht, toedeledoki, dat ga ik dus niet doen.
Dus bij de tweede ronde dacht ik, lalalal, niks te zien hier! En toen was er ook geen probleem.
Maar goed, soms is dat makkelijker gezegd dan gedaan en ik denk dat iedereen weleens angst voelt tijdens het rijden.