Monique1963 schreef:Welkom Raamzicht, ik dacht dat een cyclus 29 dagen was, dan zou het voor die twee pieken nog te snel zijn volgens mij. Ik heb het in excel staan, maar omdat ik het niet dagelijks heb bijgehouden, denk ik dat er een vertekend beeld ontstaat, maar ik zal het vandaag eens in een grafiek zetten. Tnx!
Monique, ik heb een enorme lastpak van een merrie gehad. Ik dacht dat het kwam doordat ze een import Fjordenmerrie was die de 1e drie jaar van haar leven opgegroeid was in de natuur op een Deens schiereiland.
Zij had ook van die onvoorspelbare schrikacties. De ene keer was iets eng een andere keer niet en de dag erop weer wel. Dus heel herkenbaar wat je ook over Callas schrijft. Ze had een ontzettend wilskrachtig karakter en was soms dagenlang nauwelijks te berijden. Maar ook soms dagen dat ze super was. Dat ik ondanks alles met haar doorgezet heb is dat ze altijd eerlijk bleef. Nooit slaan, steigeren of bokken. Menigeen heeft me toendertijd gewaarschuwd haar weg te doen omdat men bang was dat ik er nog een keer mee zou verongelukken.
Vinni heette ze, ze was voor haar 1e keer drachtig worden om de 3 weken hengstig. Alleen de 2 dagen voordat ze hengstig werd was ze super en zelfs aanhankelijk. Ze was al 2 jaar intensief onder het zadel maar het kon zomaar gebeuren dat je haar wilde zadelen en ze schrok alsof ze nog nooit een zadel had gezien. Ook met verkeer was het van tijd tot tijd een drama.
Wat heb ik me vaak wanhopig afgevraagd wat ik toch fout deed?
We hebben haar na een paar jaar uitgebreid laten onderzoeken. Toen bleek dat o.a. haar eierstokken vergroot waren en dat ze hengstenkolder had. Ze bleek teveel hengstenhormoon (testosteron) in zich te hebben. Ze gedroeg zich ook veelal als een hengst richting andere paarden.
Het advies van de kliniek was, of haar hele leven verder dagelijks op medicatie die toen vrij duur was, of lange afstandswedstrijden mee gaan rijden zodat ze haar mega energie en vechtlust kwijt kon en eventueel een veulen mee fokken in de hoop dat de hormonen wat gelijkmatiger zouden worden.
We zijn met dat laatste begonnen.
Toen we haar wilden laten dekken heeft ze een week bij de hengst gestaan. Toen we haar wilden ophalen vertelde de hengstenhouder, ik weet niet wat er met jullie merrie aan de hand is maar toen ik haar in de wei wilde zetten bij de andere merries weken ze allemaal voor haar. Er is geen slag of stoot uitgedeeld.
Zelfs een oude Fjordenmerrie, echt een bitch die hier jaarlijks komt en iedereen aan de kant jaagt ging direct voor jullie merrie aan de kant. Zoiets heb ik hier nog niet eerder meegemaakt.
Tsja met die hengstenkolder was het achteraf nog een wonder dat ze drachtig is geworden.
Ik heb die hengstenkolder toen ook aangekaart bij de inspecteur van het Fjordenstamboek en die zei direct dat hij het kende. De week ervoor was er nog eentje naar de slacht gegaan. Ook hengstenkolder, levensgevaarlijk zei hij. We konden die van ons ook maar het beste naar de slacht brengen.
Dat nooit ! Sowieso gaat hier nooit een paard naar de slacht. We laten ze inslapen voor de stal.
Ik heb op een gegeven moment een brief naar de Deense fokker gestuurd met vragen. En kreeg uitgebreid bericht terug:-) Vinni was daar op 3-jarige leeftijd al kuddeleidster !!!
De puzzelstukjes begonnen steeds meer op hun plek te vallen. Haar problematiek was dus hormoongerelateerd.
Tijdens de dracht was Vinni ongelooflijk zacht en poeslief. Wat een schat van een Fjord was het toen.
Na de bevalling ben ik rustig aan begonnen met trainen voor lange afstandswedstrijden en daarin bleek ze een ongelooflijke kanjer. Bij de 1e twee wedstrijden deed ik het fout. Ik bepaalde het tempo, wanneer en hoe lang ze een bepaald tempo mocht lopen in een bepaalde gang. Dat werkte niet. Ze draaide zich veel te veel op en kwam met te hoge hartslag en adem binnen. Toen heb ik het veranderd. Een wedstrijd werd voortaan haar feestje. Voor de start goed opwarmen en de wedstrijd helemaal aan haar overlaten in welke gang ze wilde en hoe lang. Ze duldde geen enkel paard voor zich dus elke wedstrijd was een inhaalrace maar ze genoot. En ik ook 
Alleen de laatste kilometer bepaalde ik dat ze moest uitstappen. Ze kwam steeds met prima hartslag en adem binnen en we werden bijna continu 1e.
We hebben haar gekocht toen ze 4 jaar was en pas een jaar of 6 later begon ik redelijk grip op haar te krijgen.
Wowww ... wat werd het een superpaard. Ze begon zo mak te worden dat ik er zelfs onze zoon van 4 op kon laten rijden.
Het idiote schrikken is er helemaal afgegaan, ook haar rare nukken. Een beter paard kon ik me niet wensen vanaf dat ze een jaar of 12 was. Ik kon haar gewoon op stem rijden.
Vinni had iets in zich qua wilskracht en karakter dat haar heel speciaal maakte en wat me alsmaar motiveerde om door te zetten. Daarbij had ze ook nog mensenogen, ook wel hazenogen genoemd. Het donkerbruin van het oog is heel lichtbruin en schijnt niet zoveel voor te komen. Vinni is mijn grote leermeester geweest op paardengebied
Achteraf gezien had ik me geen betere kunnen wensen:-)
Sorry voor het lange verhaal maar ik ben zo blij dat ik ondanks alles met haar doorgezet heb 
Ik heb het toch maar 's uitgebreid hier geschreven omdat ik best heel veel herkenbare dingen lees van Callas en Vinni.
Monique, ik hoop uiteraard niet dat jij met hengstenkolder te maken hebt maar wel dat je toch blijft doorzetten en ook over een paar jaar kunt zeggen, dat ondanks een heel moeilijke start er uiteindelijk een super Callas is gevormd