~ update ~
De afgelopen dagen waren anders dan anders. Dinsdag had hij vrij door slechte planning van mijzelf (iets met de laatste week van je oude werk en de beginperiode van je nieuwe werk). Maar goed, dat mag ook zo nu en dan.
Gisteren haalde ik hem van het paddock Paradise met twee dikke achterbenen.
Mijn eerste reactie was: "Lompe ziel, niet de arabier uit gaan hangen in de modder als je onder normale omstandigheden liever staat te eten." Eenmaal op de poetsplaats stond ik met een kopje thee te twijfelen wat ik hier nu toch mee moest. Een fjord van 22 haalt dat soort geintjes niet uit, dus dit was nieuw
Joep stond ondertussen tevreden naar mij te kijken. Meneer is niet dom, heeft een hekel aan regen en had inmiddels door dat hij binnenstond, veilig voor de regen. Ik ging inmiddels in mijn hoofd letterlijk en figuurlijk onze stappen af en realiseerde mij dat hij geen pas kreupel had gelopen. Sterker nog: hij liep precies zoals altijd. Met twee dikke achterbenen, dat dan weer wel. Toen hij vervolgens rustig achter zijn oor ging kriebelen met zijn beide achterbenen viel de last langzaam van mijn schouder: niet acuut kreupel, actief en gebruikt al zijn benen. Even afspoelen en dan húp terug naar buiten; morgen verder kijken. Dat even afspoelen was een ding - stromend water op Joep spuiten terwijl het regent was een kunst. Maar aan alles komt een eind en eenmaal op de track speelde hij rustig verder met zijn vrienden
Uiteraard was er vandaag niks meer te zien. Maar ze hadden nieuw hooi gekregen én omdat ze de klein-maas-slowfeeders hadden gesloopt, hadden ze grotere mazen en vreetpartij. Hence zijn dikke benen en die van zijn kuddegenoot.
Vandaag bedacht ik een stukje op de dijk te stappen. Amper 20 meter van stal stond Joep stijf stil. Ik, al starend in de verte, snapte het niet en trachtte hem nog mee te nemen. Tot ik een raar geluid in de verte hoorde. Om de bocht kwam een groep van ruim 30 hardlopers aanrennen. Ze waren niet in top conditie en zelfs van een meter of 50 afstand hoorde ik flink wat gehijg
Joep, volledig in trance, staarde met zijn staart over zijn rug gekruld in de verte. Ik herken het gedrag van de eerste keer dat we een scooter tegenkwamen. Dat liep af met Joep knorrend en tierend naast mij op een smal fietspad.
Maar toen ik hem probeerde mee te nemen, weg van de hardlopers en 20 meter terug naar stal, bleef hij staan en begon steeds meer knorrende geluiden te maken. En de hardlopers kwamen al hijgend dichterbij. Er was geen andere optie dan wachten tot de hardlopers voorbij waren, ze moesten immers het fietspad de dijk afnemen. De dijk loopt namelijk dood.
Als een soort mantra herhaalde ik: "Ze doen niks, ze hijgen alleen hard. Ja, raar, vind ik ook." Ik zuchtte diep en maakte me klaar voor de ontploffing toen Joep ook zuchtte en met kleine stapjes achter mij kwam staan. Hij duwde zijn hoofd in mijn rug en bleef heel braaf wachten tot ze voorbij waren. Ik, al pratend, vierde feest. Na bijna 6 maanden wachten was dit dé perfecte manier om om te gaan met angsten voor hijgende hardlopers. Ooit, ooit wordt het nog wat
Het is een kunst, dat moet ik hem nageven
Zo grappig om te zien dat hij steeds Beheerster leert steigeren. 
Met Joep gaat het gelukkig goed! Hij heeft het zwaar gehad met de regen - vond hij. Het viel allemaal best mee, maar hij heeft drie dagen in de schuilstal gestaan 
Nog een bewijs dat een planning met paarden in de buurt meestal niet zo sterk is 
is dat niet langs een snelweg ofso?